Δρω γιατί αντιδρώ: νέα ταινία GreenHouse

H νέα ταινία για την εκστρατεία Δρω γιατί αντιδρώ, με το όνομα "GreenHouse", για να ενισχύσουμε το πράσινο γύρω μας.

Ας φροντίσουμε όλοι να 'πρασινίσουμε' τα μπαλκόνια, τις αυλές, τις ταράτσες μας. Θα βοηθήσουμε να "αναπνεύσει" καλύτερα το περιβάλλον μας.



Η ταινία είναι αποτέλεσμα εθελοντικής εργασίας και προσφοράς στην εκστρατεία του Ινστιτούτου Επικοινωνίας για το Περιβάλλον "Δρω γιατί αντιδρώ", της διαφημιστικής εταιρείας Geo Young & Rubicam και της εταιρείας παραγωγής Modiano Productions.
Ευχαριστούμε 
τη δημιουργική ομάδα της Geo Young & Rubicam, 
την Modiano Productions, 
τον  Παύλο Τέρκα για τη μουσική, 
τον Νίκο Πετρουλέα για το animation και 
την Βίκυ Νικολαΐδου για την εκφώνηση.

Μελέτη για τη χρήση χιούμορ στις τηλεοπτικές διαφημίσεις

The effects of culture and product type on the use of humor in Greek TV advertising: An application of Speck’s Humorous Message Taxonomy,
είναι ο πλήρης τίτλος της μελέτης την οποία μπορείτε να δείτε ΕΔΩ . 
Η μελέτη έχει γίνει από το ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ από τους:
Χατζηθωμά Λεωνίδα, Υποψήφιο Διδάκτορα ΑΠΘ, 
Μπουτσούκη Χριστίνα, Λέκτορα Τμήματος Οικονομικών Επιστημών ΑΠΘ, μέλος Επιτροπής Επιμόρφωσης Ινστιτούτου Επικοινωνίας,
Γιώργος Ζώτος, Καθηγητή Τμήματος Οικονομικών Επιστημών, ΑΠΘ,  Αντιπρόεδρο ΔΣ Ινστιτούτου Επικοινωνίας.

Το ψέμα στην καθημερινή επικοινωνία.

Ο Θανάσης έμοιαζε ν’ απορεί με την τιμή που πλήρωσα. “Εγώ το πλήρωσα πανάκριβα” μου τόνισε. “Δεν μπορώ να καταλάβω πως το βρήκες τόσο φθηνό” συνέχισε. Ένοιωσα τυχερός που χωρίς να προσπαθήσω πέτυχα τόσο καλή τιμή που το βράδυ περήφανος διηγήθηκα την ανακάλυψη μου στη γυναίκα μου. “Σιγά το κατόρθωμα”, μου είπε, “αυτή είναι η τιμή του”. Όταν της εξήγησα τη συζήτηση μου με το Θανάση ήταν κατηγορηματική, “το έχω αγοράσει αρκετές φορές, απλά ο Θανάσης ήθελε να σου παραστήσει τον πλούσιο, αφού τον ξέρεις τώρα”.Η αλήθεια είναι ότι ο Θανάσης “μεγαλοπιάνεται”. Κάτι ένα πατρογονικό του ερείπιο, που μου είχε περιγράψει ως τον “πύργο στην Μάνη”, κάτι ο ξάδερφός του στο κυλικείο που μου παρουσίασε σαν “σχέση με τη διοίκηση της τράπεζας”, καθώς κι άλλες μικρές λεπτομέρειες των λεγομένων του οι οποίες αναθεωρήθηκαν στο μυαλό μου στη συνέχεια εξαιτίας άλλων γεγονότων, με είχαν κάνει να πιστεύω ότι ο Θανάσης μεγαλοπιάνεται. Όμως να μου λέει ψέματα; Να προσποιείται ότι πλήρωσε πολύ ακριβότερα κάτι που ήξερε ότι μόλις είχα αγοράσει; Να διακινδυνεύει να εκτεθεί χωρίς να έχει να κερδίσει τίποτα;Οι σκέψεις αυτές μ’ έκαμαν να ψάξω το ζήτημα του ψέματος στη καθημερινή μας επικοινωνία λίγο παραπάνω. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είχα φανταστεί το εύρος του θέματος. Ένα σχετικό άρθρο1 βασισμένο σε έρευνα Αμερικανών επιστημόνων οι οποίοι μελέτησαν την συμπεριφορά καταναλωτών, ήταν αρκετά διαφωτιστικό για την συμπεριφορά του Θανάση. Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο «το ψέμα στις σχέσεις των ανθρώπων συμβαίνει με μια εκπληκτική συχνότητα. Έχει υπολογιστεί ότι παρατηρείται σχεδόν σε μία από κάθε τρεις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν περισσότερο το ψέμα όταν η δημόσια εικόνα τους απειλείται. Μια από τις τακτικές διαχείρισης της δημόσιας εικόνας τους που εκπέμπουν και των εντυπώσεων που θέλουν να αφήνουν στους άλλους, είναι οι τεχνικές παραπλάνησης όπως το ψέμα. Παράλληλα οι άνθρωποι είναι πιο επιρρεπείς στο να χρησιμοποιήσουν ψέματα στις αλληλεπιδράσεις τους με άτομα που γνωρίζουν ή με τα οποία έχουν κάποια σχέση όπως για παράδειγμα οι συνάδελφοι τους. Αντίθετα χρησιμοποιούν λιγότερο το ψέμα όταν έχουν να κάνουν με ξένους, άτομα δηλαδή που δεν γνωρίζουν».Βέβαια, μεγάλη σημασία έχουν οι λόγοι για τους οποίους ψεύδονται οι άνθρωποι. Άλλο να λες ψέματα για να μην φέρεις σε δύσκολη θέση το φίλο που σε κάλεσε για φαγητό και σε ρωτά πόσο σου άρεσε κι άλλο να λες ψέματα στο καθηγητή σου όταν του παραδίδεις μια εργασία που την έφτιαξε άλλος για σένα. Σύμφωνα με το άρθρο, «οι λόγοι για τους οποίους είναι πρόθυμοι να πουν ψέματα έχουν σχέση και εστιάζονται στο άτομο τους. Το κύριο μέλημα τους που τους οδηγεί στην τακτική της παραπλάνησης, είναι η προστασία της εικόνας και αξίας του ατόμου τους όπως επίσης και της αυτοεκτίμησης τους. Με λίγα λόγια οι άνθρωποι καταφεύγουν πιο εύκολα στο ψέμα όταν νιώθουν ότι απειλείται η δημόσια εικόνα που έχει δημιουργηθεί για αυτούς, όταν αισθάνονται ότι επηρεάζονται οι εντυπώσεις που δημιουργούν στους άλλους ή ακόμη όταν απειλείται το αίσθημα αυτοεκτίμησης τους».Όπως φαίνεται η ανάγκη της προστασίας της αυτοεικόνας μας είναι εκείνη που μας οδηγεί να λέμε ψέματα σαν το Θανάση. Σύμφωνα με το άρθρο «οι καταναλωτές θα πουν διαφορετικά στοιχεία από την πραγματικότητα, όταν νιώθουν ότι κάποιος άλλος πέτυχε κάτι καλύτερο από αυτούς. Βιώνουν τη σύγκριση ως μια απειλή για τη δική τους εικόνα και για τη δική τους αξία. Το ψέμα στις περιπτώσεις αυτές, παρομοιάζεται ως ένας μηχανισμός αυτοάμυνας. Η συγκριτικά καλύτερη απόδοση του άλλου, μειώνει τη δική τους δημόσια εικόνα και εντυπώσεις. Ταυτόχρονα, στον εσωτερικό τους κόσμο, το καλύτερο του άλλου απειλεί την αυτοεκτίμηση τους. Το ψέμα έρχεται ως βοήθεια για να βγουν και να προστατευτούν από τη δυσάρεστη αυτή θέση. Επιπρόσθετα φαίνεται ότι υπάρχουν πολλά που εμπλέκονται στην προθυμία των καταναλωτών να παραπλανήσουν. Η σημασία που αποδίδουν στο άτομο με το οποίο συγκρίνονται, δηλαδή εάν θεωρούν ότι είναι κάποιος ανώτερος ή κατώτερος, παίζει σημαντικό ρόλο στην απόφαση χρήσης ψέματος. Επίσης παίζει ρόλο εάν νιώθουν ότι η απόδοση του άλλου είναι πολύ καλύτερη ή όχι από τη δική τους, εάν η διαφορά των δύο αποδόσεων είναι μεγάλη. Γενικά τα στοιχεία σύγκρισης διαφόρων πτυχών μια αγοράς του καταναλωτή, επηρεάζουν την προθυμία του, για χρήση ψέματος στις συνομιλίες του με άλλους».Τελικά νομίζω ότι το πρόβλημα με το Θανάση δεν βρίσκετε στους ισχυρισμούς του για τη τιμή, όσο στην ανάγκη του ν’ αγοράζει ακριβότερα από μένα; Τι λέτε κι εσείς;

Ευαγγελάτος Ανδρέας
Μέλος της Επιτροπής Επιμόρφωσης ΙΕπ

1 To άρθρο αυτό με τίτλο “Γιατί και πότε λέμε ψέματα;” μπορεί να ανακτηθεί από την διεύθυνση http://www.medlook.net/article.asp?item_id=1967.

Και όμως, στο Δίκτυο Σκεφτόμαστε, Γινόμαστε πιο Ευφυείς, Μαζί.

Σπεύδω να απαντήσω στο προκλητικό ερώτημα που μας θέτει το περιοδικό The Atlantic Monthly: “Is Google Making Us Stoopid?” (τ. Ιουλίου/Αυγούστου 2008) (http://www.theatlantic.com/doc/200807/google). Αρθρογράφος του είναι ο Nicholas Carr, πρώην executive editor του Harvard Business Review και blogger (http://www.roughtype.com/) για θέματα τεχνολογίας, επιχειρήσεων και πολιτισμού.

Το άρθρο έγινε η αφορμή για να ξεκινήσει μια  πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στο φόρουμ έρευνας και διαλόγου Edge Reality Club (http://www.edge.org/discourse/carr_google.html#hillis), με αρθρογραφία των W. Daniel Hillis, Kevin Kelly, Larry Sanger, George Dyson, Jaron Lanier, Douglas Rushkoff και παράλληλα στο blog της Britannica, με το πολύ εύστοχο άρθρο του Clay Shirky. Όλοι τους, κορυφαίοι διανοητές, φιλόσοφοι και επιστήμονες, με σημαντική παρουσία στη ψηφιακή σκέψη και κουλτούρα, διαφωνούν με τον Carr και «ξηλώνουν» τη ραχοκοκαλιά των επιχειρημάτων και των ιδεών του.

Σας παρουσιάσω συνοπτικά (χωρίς να αποφεύγω τον πειρασμό του εμβόλιμου σχολιασμού) την οπτική του πολύκροτου άρθρου.

Ο Nicholas Carr φοβάται ότι η ολοένα και πιο ενεργός δικτυακή ζωή μας και ιδιαίτερα η προσήλωσή μας στο Goοgling, μας κάνει να χάνουμε μια θεμελιώδη για τον πολιτισμό μας δεξιότητα, την ικανότητά μας για «βαθειά σκέψη».

Ενώ όλα δείχνουν ότι στο δίκτυο γίναμε και πάλι φανατικοί αναγνώστες -καλή συνήθεια που είχαμε παραμελήσει  στα χρόνια που μονοπωλούσε την καθημερινότητα μας η τηλεόραση- φαίνεται ότι αυτή η εξέλιξη μόνο ανησυχία τον γεμίζει. Δεν είμαστε οι αναγνώστες που θα ήθελε. Με κάθε μας κλικ, μπορεί να περνάμε  γρήγορα και να συνδυάζουμε διαφορετικές πηγές γνώσης και ενημέρωσης, αλλά ο Carr  πιστεύει ότι αυτοί οι νέοι τρόποι πιο επιλεκτικής και αποσπασματικής ανάγνωσης, μας φτωχαίνουν αντί να μας πλουτίζουν.

Αμβλύνουν την ικανότητα μας να διαβάζουμε, να εστιάζουμε την προσοχή μας σε πολυσέλιδα λογοτεχνικά βιβλία ή κείμενα, να τα ερμηνεύουμε, να εμβαθύνουμε σε σύνθετα και πυκνά νοήματα. Το συμπέρασμα αναδύεται σχεδόν αβίαστο, καθώς διαβάζουμε το άρθρο του. Το δίκτυο δεν αντικαθιστά ούτε ενσωματώνει απλώς τις παλαιότερες τεχνολογίες. Δεν μας μαθαίνει ξανά την τέχνη της ανάγνωσης. Προκαλεί μια βαθειά μεταβολή στο γνωσιακό μας σύστημα, στην ίδια την κουλτούρα. Εν τέλει, μας «χαζεύει».

Η φιλοδοξία των δημιουργών του Google, Sergey Brin και Larry Page να εξελίξουν την «έξυπνη» και κερδοφόρα μηχανή αναζήτησης, σε μια τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης, ωθεί τον Carr να ανασύρει τις σκιές του Όργουελ και του Κιούμπρικ για να χλευάσουν την ευφορία μας ότι απολαμβάνουμε στις μέρες μας μια πρωτόγνωρη για την ανθρωπότητα εποχή ελευθερίας, γνώσης και δημιουργικότητας.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάθε νέα τεχνολογία που είναι ταυτόχρονα και μια κοινωνική καινοτομία, που διευρύνει τις πνευματικές και δημιουργικές δυνατότητες των πολλών, που ενδυναμώνει την κοινωνική, πολιτική ή οικονομική επιρροή τους, δέχεται την ίδια πάντα κριτική και επίθεση. Παρουσιάζεται ως μια απειλή για τον πολιτισμό, τη σκέψη και τις αξίες, που μοιάζει να είναι από την εποχή του Γουτεμβέργιου σε διαρκή διαδικασία έκπτωσης, αν δεχτούμε το σκεπτικό του Carr.

Μετά την «πλύση εγκεφάλου» της μαζικής τηλεόρασης και της διαφήμισης -πόσα χρόνια τα ακούμε και τα διαβάζουμε- σήμερα με το σαφώς πιο δημοκρατικό Δίκτυο να είναι ανοιχτό και προσβάσιμο σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πλήρη αποβλάκωση!

Η απώλεια για την οποία συζητάμε, τελικά, δεν αφορά ούτε την εξέλιξη της ανθρώπινης ευφυίας ούτε την τύχη του πολιτισμού μας. Αφορά την απώλεια των προνομίων μιας ελίτ σκέψης -ηγεμονικής για τουλάχιστον δύο αιώνες- που βλέπει να χάνει έδαφος μπροστά στην εξασθένιση κάθε λογής ιεραρχιών και «ιεραρχών».

Ο Clay Shirky (http://www.britannica.com/blogs/2008/07/why-abundance-is-good-a-reply-to-nick-carr/), αναπληρωτής καθηγητής στο Πρόγραμμα Διαδραστικών Τηλεπικοινωνιών, στο New York University, εντοπίζει την πραγματική ανησυχία του Carr στην ιστορική μετατόπιση που σημειώνεται από μια κουλτούρα βασισμένη στη δεσπόζουσα θέση του λογοτεχνικού κόσμου, που έτεινε να γίνει η «μετωνυμία για έναν ολόκληρο τρόπο ζωής». Μια πνευματική και κοινωνική ηγεσία που είχε εξισώσει την ίδια την έννοια του πολιτισμού με τις δικές της αξίες, τη δική της παραγωγή, που είχε επιβάλει τη δική της οπτική για τον κόσμο. Αυτό ακριβώς χάνεται.

Εδώ θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί αυτή η μεταβολή στο πεδίο της ισχύος ανάμεσα σε πνευματικές ή άλλες ελίτ και της πιο δημοκρατικής συμμετοχής μας όχι μόνο στην κατανάλωση αλλά κυρίως στην παραγωγή ιδεών και σκέψης στο δίκτυο, θα πρέπει να μας ανησυχεί και να μας φοβίζει.

Σωστά κατά τη γνώμη μου ο Clay Shirky γράφει :

«Ο Carr έχει δίκιο να πιστεύει ότι κάτι θυσιάζουμε στο πεδίο του πολιτισμού μας, καθώς μεταβάλλεται το τοπίο των Μέσων. Με δεδομένη αυτή την αλλαγή, το βασικό ερώτημα που θα έπρεπε να θέτουμε δεν είναι αν όντως υπάρχει κάποια θυσία. Οι θυσίες είναι αναπόφευκτες όταν έχουμε σοβαρές αλλαγές. Το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε είναι αν είναι μια θυσία που αξίζει να κάνουμε, και ακόμα πιο σημαντικό είναι (να αναρωτηθούμε) τί πρέπει να κάνουμε ώστε η θυσία μας να αξίζει τον κόπο. Η μοναδική στρατηγική που μας διασφαλίζει ότι δεν θα βελτιώσουμε τίποτα, είναι να ελπίζουμε, ότι με κάποιον τρόπο θα γυρίσουμε το ρολόι πίσω. Αυτή θα είναι μια σίγουρη αποτυχία, που δεν θα αναβιώσει ούτε το παρελθόν, ούτε θα βελτιώσει το μέλλον».

Ο Carr αποπνέει την αύρα ενός συγκαλυμένου, αν και τεχνολογικά καταρτισμένου, λουδίτη. «Η αλλαγή είναι αναπόφευκτη αλλά, ίσως, να μη συμβεί αυτή τη φορά». Το πνεύμα του λουδιτισμού, που με λεπτή ειρωνία το αποδίδει ο Shirky, όταν επικρατεί, είναι αυτό που στερεί πολύτιμη διανοητική ενέργεια από τους ανθρώπους. Ξεστρατίζει τη σκέψη μας σε λάθος ερωτήματα, σε παραπλανητικές αγωνίες. Μας στρέφει σε άγονες κατευθύνσεις, ξοδεύει το χρόνο και τις δυνάμεις μας.

Πιστεύω ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη χώρα μας.

Τα κύρια σημεία του άρθρου του Nicholas Carr παρουσιάστηκαν στην Καθημερινή της Κυριακής  (13/07/08) με συμπληρωματικά σχόλια «επιφανών χρηστών του διαδικτύου», όπως επίσης, στο καθημερινό της φύλλο μερικές μέρες αργότερα (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_16/07/2008_277812) . Όλοι συνηγορούσαν στην ίδια γραμμή σκέψης. Καμιά διαφορετική φωνή, κανένας από τους σημαντικούς στοχαστές και δημιουργούς της ψηφιακής κουλτούρας δεν περιλήφθηκε. Η σκέψη τους παραμένει άγνωστη και ανοίκεια στο ευρύτερο κοινό στη χώρα μας.

Η  προτίμηση που έχουν τα παραδοσιακά Μέσα στις λουδίτικες φωνές, που επικρίνουν  τις αλλαγές που φέρνει η δικτυακή ζωή, διαμορφώνουν ένα τείχος στη ροή νέων ιδεών  στη χώρα μας. Η τεχνολογική φαντασμαγορία παρουσιάζεται σαν μια σειρήνα έτοιμη να μας παρασύρει σε παγίδες και κινδύνους. Αυτή ακριβώς η στερεότυπη ιδεολογική στάση συνιστά το κύριο πολιτισμικό εμπόδιο στην δυναμικότερη συμμετοχή μας  στην παγκόσμια παραγωγή και τη διάχυση νέων ιδεών και προτάσεων.

Ο W. Daniel Hillis αντιστρέφει το ερώτημα του Nicholas Carr: «Το πρόβλημα μας δεν είναι ότι γινόμαστε πιο βλάκες, αλλά κυρίως, ότι ο κόσμος μας απαιτεί να γίνουμε ευφυέστεροι». Στο ίδιο πνεύμα και ο Kevin Kelly : «Θα αφήσουμε το Google να μας κάνει πιο έξυπνους;»

Κυριολεκτικά έρχεται το κάτω-πάνω: πληθαίνουν τα bottom-up δικτυακά εγχειρήματα και δοκιμάζονται λύσεις 2.0 στο πεδίο της παραγωγής, της πολιτικής, της σκέψης, της γνώσης, της επικοινωνίας. Κοινό χαρακτηριστικό τους είναι ότι βασίζονται στην αυτο-οργάνωση, στη συνεργασία, την αναγνώριση της αξίας της συμβολής όσων συμμετέχουν σε ένα κοινό έργο, στο μοίρασμα και τη διάχυση των ιδεών.

Ο  Charles Leadbeater  στο θαυμάσιο βιβλίο του «We-Think: The Future is Us», δίνει τη μεγάλη πολιτική εικόνα μέσα στην οποία εντάσσεται και η πρόκληση του δικτύου.

Το περιβάλλον, η ενέργεια, η παγκόσμια διακυβέρνηση και ασφάλεια, η διεύρυνση της δημοκρατίας αλλά και η σταθερή μας επιδίωξη για μια ζωή με ποιότητα, η προσπάθειά μας να μεγαλώσουμε κι άλλο τους ορίζοντες της γνώσης, μας ζητούν να συνεργαστούμε και να προχωρήσουμε σε νέους τρόπους σκέψης, να γίνουμε πιο δημιουργικοί, να αναλάβουμε συλλογική δράση.

Χωρίς να παραγνωρίζει ότι πάντα υπάρχει η πιθανότητα εκτροπών για τις ελευθερίες μας  μέσα στο άναρχο, εκτός παραδοσιακών ελέγχων, δικτυακό πεδίο, βλέπει πρωτίστως την αισιόδοξη τροπή που μπορεί να πάρει η ιστορία μας. Αν βασιστούμε στην παράδοση του Διαφωτισμού και της φιλελεύθερης σκέψης (liberal tradition), στις αξίες της εμπιστοσύνης και της συνεργασίας, μπορούμε να ανοιχτούμε στη νέα εποχή, έχοντας ως γνώμονα την τεκμηριωμένη σκέψη και όχι τις ιδεολογικές εμμονές μας. Αυτό που τεκμηριώνεται σήμερα όλο και περισσότερο είναι η δύναμη της συλλογικής μας ευφυίας. Στο δίκτυο, ναί, σκεφτόμαστε , γινόμαστε πιο ευφυείς, μαζί!

Μπέττυ Τσακαρέστου, Γεν. Γραμματέας Δ.Σ. Ινστιτούτου Επικοινωνίας,

Επίκουρη Καθηγήτρια Τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού, 

ΠΑΝΤΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ & ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

(To άρθρο δημοσιεύτηκε στο Βήμα Ιδεών)

Η Κοινωνική Δικτύωση (social networking) βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης

Πρόσφατη έρευνα της εταιρείας Synovate έδειξε ότι σχεδόν έξι στους δέκα κατοίκους σε 17 αγορές σε όλο τον κόσμο δεν γνωρίζουν καν τι είναι η κοινωνική δικτύωση και ποια είναι τα εργαλεία της. Συγκεκριμένα, συνολικά το 58% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι δεν ξέρει τι είναι το social networking. Βεβαίως, δεδομένου ότι στην έρευνα συμμετείχαν 13.000 άτομα στο ηλικιακό φάσμα από 18 έως 65 ετών, το αποτέλεσμα αυτό ίσως αντικατοπτρίζει και τη δυσκολία των μεγαλυτέρων ανθρώπων να εντάξουν την τεχνολογία στην καθημερινότητά τους. Οι καλύτεροι γνώστες των social media φαίνεται ότι είναι οι Ολλανδοί (τα γνωρίζει το 89%) και ακολουθούν οι Ιάπωνες (71%) και οι Αμερικάνοι (70%). Επίσης, συνολικά το 26% των ερωτηθέντων συμμετέχουν σε κάποιο κοινωνικό δίκτυο, με τους Ολλανδούς να κατέχουν και πάλι τα πρωτεία (49%) και να ακολουθούν οι πολίτες των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (46%), οι Καναδοί (44%) και οι Αμερικάνοι (40%).

(από το knowhow.gr)

Δείτε επίσης στοιχεία από της Universal McCann (αναδημοσιεύονται από το emarketer.com) όπου καταγράφεται η κοινωνική δικτύωση στην Ελλάδα με 7,8%.

5 λόγοι που αποτυγχάνουν οι ψηφιακές στρατηγικές

Ένα ενδιαφέρον άρθρο της Jenny Williams για την αποτυχία των ψηφιακών στρατηγικών θα βρείτε ΕΔΩ.
Επιγραμματικά, οι 5 λόγοι που αναφέρονται στο άρθρο:
1: Οι διαφημιζόμενοι δεν θέλουν να πληρώσουν για την ψηφιακή στρατηγική.
2: Οι διαφημιζόμενοι δεν γνωρίζουν τι πρέπει να προσδοκούν από την ψηφιακή στρατηγική.
3: Οι διαφημιστικές εταιρείες δεν έχουν ένα σαφή ορισμό των ψηφιακών στρατηγικών
4: Οι διαφημιστικές εταιρείες δεν θέλουν να είναι επικεντρωμένες στην τεχνολογία
5: Δεν υφίσταται ένα σταθερό/κοινό πρότυπο.

Τη συνέντευξή της μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παρακάτω video.



Αναφορά έχει γίνει από τον Περικλή Βανικιώτη στο Marketing Week.
Ευχαριστούμε τον Χρήστο Ντόκο, από τη McCann Erickson Athens για την επισήμανση.

ΔΡΩ ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙΔΡΩ...στη σπατάλη χαρτιού

Στο πλαίσιο της εκστρατείας για την αλλαγή συμπεριφοράς για το Περιβάλλον "Δρώ γιατί αντιδρώ", να κάτι απλό που μπορούμε να κάνουμε για να περιορίσουμε τη σπατάλη χαρτιού.

Βάζουμε την αφίσα PaperLess κοντά στο φωτοτυπικό, σε σημείο που τη βλέπουμε όλοι όταν βγάζουμε φωτοτυπίες, για να μας υπενθυμίζει να είμαστε προσεκτικοί στον αριθμό των φωτοτυπιών μας. Έτσι, θα συμβάλουμε όλοι μας στον περιορισμό της άσκοπης χρήσης χαρτιού.

Ας κάνουμε όλοι μια μικρή ‘κίνηση’ για το Περιβάλλον.

Tην αφίσα PaperLess (σε υψηλή ανάλυση για εκτύπωση σε Α4) θα τη βρείτε: στο site www.ioc.gr από ΕΔΩ ή από το http://drop.io/antidro.

Έρευνα για την Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη και την Υπεύθυνη Κατανάλωση-CSR 2008

Η παρουσίαση των αποτελεσμάτων, πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 3 Ιουνίου 2008, στο Μέγαρο Διοικητού Θ. Καρατζά της ETE παρουσία 200 εκπροσώπων του ευρύτερου ακαδημαϊκού χώρου, της πολιτείας, υψηλόβαθμων στελεχών επιχειρήσεων του χώρου της επικοινωνίας και μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών και μελών του Ινστιτούτου Επικοινωνίας.

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του και απεύθυνε χαιρετισμό ο κ. Γ. Βλάχος, Υφυπουργός Ανάπτυξης. Η παρουσίαση και ο σχολιασμός των αποτελεσμάτων πραγματοποιήθηκε από τον κ. Δ. Α. Μαύρο, Διευθύνοντα Σύμβουλο της MRB HELLAS και την Δρ. Μπέττυ Τσακαρέστου, Επίκουρη Καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου, ενώ την εκδήλωση χαιρέτησαν ο κ. Δημήτρης Γ. Μαύρος, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Επικοινωνίας και η κα Ρένα Κουμάντου, Αντιπρόεδρος του Ελληνικού Δικτύου για την ΕΚΕ.

Η έρευνα, η οποία πραγματοποιείται σε 32 χώρες, διεξήχθη στην Ελλάδα το Δεκέμβριο του 2007- Ιανουάριο 2008, σε δείγμα 1001 πολιτών. Διενεργείται από μεγάλους φορείς επικοινωνίας και έρευνας αγοράς σε κάθε χώρα, με την άδεια της καναδικής εταιρείας δημοσκοπήσεων GlobeScan Inc. ειδικής σε θέματα διερεύνησης της ΕΚΕ σε παγκόσμιο επίπεδο.

Συνοπτικά ευρήματα της έρευνας μπορείτε να δείτε ΕΔΩ

Η παρουσίαση των ευρημάτων της έρευνας CSR 2008 την Τρίτη 3/6

Η παρουσίαση των ευρημάτων της έρευνας για την
«Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη και Υπεύθυνη Κατανάλωση - CSR 2008»
θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη, 3 Ιουνίου 2008, ώρα 12, στο μέγαρο Διοικητού Θ. Καρατζά της ΕΤΕ, Αιόλου 82-84.
Το πρόγραμμα της παρουσίασης ΕΔΩ
Επικοινωνήστε με το Ινστιτούτο Επικοινωνίας, για προσκλήσεις. Τηλ. 210 3318065.

Συνέντευξη για το Περιβάλλον

Συνέντευξη κ. Δ. Γ. ΜΑΥΡΟΥ,
Προέδρου του Ινστιτούτου Επικοινωνίας, για το Περιβάλλον.

Δόθηκε στο AdBusiness / 21.04.2008.

Μπορείτε να τη διαβάσετε ΕΔΩ

Σχολιασμός της έρευνας για τα ΜΜΕ

Έρευνα του Ινστιτούτου Επικοινωνίας για τα ελληνικά ΜΜΕ

Μέσα Μαζικής Αναξιοπιστίας

Του Επαμεινώνδα Τσάκαλου (Marketing Week)

Σε μια εποχή όπου η δημοσιογραφική δεοντολογία έχει υποκατασταθεί από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, το μεροληπτικό σχολιασμό, την ελλιπή ενημέρωση και τις τηλε-φανφάρες, μπορεί να λυθεί ο «γόρδιος δεσμός» της αναξιοπιστίας;

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης τα αποκαλούμε, όμως, εν έτει 2008, ίσως ταιριάζει περισσότερο ο όρος «Μέσα Μερικής Ενημέρωσης». Και αυτό γιατί πλέον λιγότερο ενημερώνουν και περισσότερο φλυαρούν, υπεκφεύγουν, προπαγανδίζουν και «»μουτζουρώνουν» το κάθε άλλο παρά λευκό «ποινικό μητρώο» τους. Μια νοσηρή πραγματικότητα, η οποία επιβεβαιώνεται και από τα ευρήματα της πανελλαδικής έρευνας για τα ΜΜΕ που πραγματοποίησε το Ινστιτούτο Επικοινωνίας σε συνεργασία με το Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Κάθε εκπρόσωπος της «Τέταρτης Εξουσίας» έχει την ηθική υποχρέωση να ενημερώνει και δη αξιόπιστα. Και όμως στην Ελλάδα ολοένα και παγιώνεται η άποψη ότι αυτό που χαρακτηρίζει τα ΜΜΕ είναι πρωτίστως το έλλειμμα εγκυρότητας. Όπως παρατηρούν με θλίψη οι 3 στους 4 που συμμετείχαν στην έρευνα, τα εγχώρια ΜΜΕ είναι…αλλεργικά στην επαρκή προβολή ειδήσεων που θίγουν πολιτικά ή οικονομικά συμφέροντα. Γιατί; Προτού προλάβεις να πεις «διαπλοκή», η εξήγηση έρχεται δια στόματος του 92% των ερωτηθέντων: «Τα ΜΜΕ διατηρούν στενή σχέση αλληλεξάρτησης τόσο με την πολιτική εξουσία όσο και με τις διαφημιστικές εταιρείες και τους διαφημιζόμενους».

Μάλιστα… Θα μπορούσαν ενδεχομένως να προσθέσουν ότι «η γη γυρίζει» και ότι «η «Μακεδονία είναι ελληνική», εν τούτοις το 91,7% προτίμησε απλώς να επισημάνει ότι οι εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί της χώρας «συνήθως προσπαθούν να καλύψουν τα λάθη τους, παρά να τα παραδεχτούν δημόσια». Ίσως γιατί οι περισσότεροι δημοσιογράφοι πιστεύουν-και μάλλον έχουν δίκιο- ότι σε μερικές εβδομάδες ουδείς θα θυμάται την ανακρίβεια τους.

Τι μέλλει γενέσθαι, λοιπόν, για τα εγχώρια ΜΜΕ; Και το σημαντικότερο, πώς θα μεταπειστεί η κοινή γνώμη ότι, παραδόξως, για κάποιους η δημοσιογραφία παραμένει λειτούργημα; Σύμφωνα με την έρευνα, το 91,6% περιμένει από τα ΜΜΕ να «προβάλλουν τα κύρια περιβαλλοντικά προβλήματα και να πιέζουν για την τήρηση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας από όλους». Και όχι μόνο. Απαιτούν από τα Μέσα να είναι υπεύθυνα απέναντι στην κοινωνία (95,7%), να ελέγχονται και να λογοδοτούν (93,8%), να επενδύουν σε ποιοτικά προγράμματα (85,2%) και να καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα (79,1%). Πόσο πιθανό είναι άραγε να εισακούσουν τα ΜΜΕ όλες αυτές τις παραινέσεις; Τίποτα δεν αποκλείεται. Ωστόσο ακόμα και αν συμβεί αυτό, δεν είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει η νέα τάξη πραγμάτων σε αυξημένη τηλεθέαση, κυκλοφορία και ακροαματικότητα. Πολύ απλά, διότι η πρόσφατη πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι ως λαός «απολαμβάνουμε» τα Μέσα που μας αξίζουν και (κατά βάθος) επιθυμούμε. Αλλιώς, δεν θα καθήλωνε κάθε χρόνο ο τελικός της Eurovision 3 εκατ. Έλληνες στον καναπέ τους, δεν θα κυριαρχούσαν τα μονοθεματικά Δελτία Ειδήσεων, ο περιβαλλοντικά ευαίσθητος ΣΚΑΪ δεν θα έμενε σε μονοψήφια νούμερα τηλεθέασης και εν τέλει ο μέσος ημερήσιος χρόνος τηλεθέασης δεν θα ξεπερνούσε τις 4 ώρες…

Επαμεινώνδας Τσάκαλος (Marketing Week)
Μέλος του Ινστιτούτου Επικοινωνίας

Φοιτητές και Social Media

Στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου πραγματοποιήθηκε εισήγηση για το θέμα των social media. Υπεύθυνη των μαθημάτων η Επίκουρη καθηγήτρια Μπέττυ Τσακαρέστου, μέλος του ΔΣ του Ινστιτούτου Επικοινωνίας. Δείτε το video που δημιούργησαν οι φοιτητές.
Περισσότερες λεπτομέρειες εδώ.

Ας συστρατευτούμε.

Η νέα πρωτοβουλία του Ινστιτούτου Επικοινωνίας για την αλλαγή ατομικής συμπεριφοράς για το Περιβάλλον.

Συνέντευξη Τύπου για το Περιβάλλον

«Εκστρατεία για την αλλαγή της ατομικής συμπεριφοράς για το Περιβάλλον»
Στις 28 Φεβρουαρίου 2008 η Συνέντευξη Τύπου από το Ινστιτούτο Επικοινωνίας

Με πρωτοβουλία του, το Ινστιτούτο Επικοινωνίας σχεδίασε και θα υλοποιήσει τη μεγάλη «Εκστρατεία – παρέμβαση για την αλλαγή της ατομικής συμπεριφοράς για το Περιβάλλον».
Την προσπάθεια του Ινστιτούτου στηρίζουν η Γενική Γραμματεία Καταναλωτή του Υπουργείου Ανάπτυξης και ο τηλεοπτικός σταθμός MEGA.

Συμβάλλουν ενεργά τα ΑΕΙ, ιδρυτικά μέλη του Ινστιτούτου Επικοινωνίας, -Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών & Πολιτικών Επιστημών- στα οποία εδρεύουν τμήματα επικοινωνίας. Ουσιαστική και ανεκτίμητη προσφορά έχουν 12 Εταιρείες Επικοινωνίας, μέλη του Ινστιτούτου Επικοινωνίας που εργάζονται εθελοντικά για την υλοποίηση της εκστρατείας, η οποία και θα έχει μακροχρόνια διάρκεια.

Την Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου, ώρα 12.00, στο Κέντρο Τύπου της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης-Γενικής Γραμματείας Επικοινωνίας θα πραγματοποιηθεί η Συνέντευξη Τύπου για τη νέα δράση του Ινστιτούτου Επικοινωνίας, το οποίο θα καλέσει σε συστράτευση όλους τους φορείς, τις επιχειρήσεις, τους πολίτες και τους νέους.

Για περισσότερες πληροφορίες:
Ινστιτούτο Επικοινωνίας
Τηλ.2103318065 – 7

Το ΜΙΤ "ανοίγει" 1800 μαθήματα στο κοινό

Το MIT, μέσω του προγράμματος OpenCourseWare (RSS), ανοίγει 1800 μαθήματά του στο κοινό, διαθέτοντας με αυτό τον τρόπο την ύλη που διδάσκεται, τις σημειώσεις, τις εργασίες που ανατίθενται καθώς και το ποια βιβλία χρησιμοποιούνται σε κάθε course.

Τα μαθήματα χωρίζονται σε 35 τομείς (ανάλογα με την επιστήμη) και ο χρήστης, αφού επιλέξει το πεδίο που τον ενδιαφέρει, μπορεί να κατεβάσει το μάθημα δωρεάν (no login required) και να έχει σε html μορφή όλα όσα χρειάζονται για την μελέτη, ακόμη και το πρόγραμμα μαθημάτων!
Καλό διάβασμα σε όποιον ενδιαφέρεται!

(Την παραπάνω είδηση είδαμε και μεταφέρουμε από το www.wiggler.gr)

Σώτω Μητρόγλου, Γενική Διευθύντρια Ινστιτούτου Επικοινωνίας

Της σάτιρας….

Η τηλεοπτική σαιζόν που διανύουμε έχει σαν κύριο προϊόν της τη σάτιρα (συν διάφορα θεωρούμενα συναφή, απ’ το κακοπροαίρετο κουτσομπολιό και το «κράξιμο» μέχρι τις αποτυχημένες απόπειρες για χιούμορ). Τις μισές ώρες κάποιος σατιρίζει και τις άλλες μισές κάποιος άλλος συζητάει αν ο πρώτος ξεπέρασε τα όρια της σάτιρας. Ε, και όταν υπάρχει χρόνος προβάλλονται και τα θέματα που προορίζονται για αντικείμενα της σάτιρας!

Επειδή το θέμα λαμβάνει τραγικά μεγάλες διαστάσεις και παύει να είναι αστείο (όχι ότι η πραγματική σάτιρα μπορεί ποτέ να είναι οτιδήποτε παρά σοβαρότατο θέμα), τρεις παρατηρήσεις έχω να κάνω.

1. Ο αείμνηστος Oscar, που τα ΄χε ζήσει στο πετσί του αυτά, έλεγε ότι διαλέγει τους εχθρούς του με βάση τη νοημοσύνη τους. Αν αποφασίσεις να σατιρίσεις κάποιον, θα πρέπει να περιμένεις κάποιου είδους απάντηση (κι η σιωπή, απάντηση είναι). Για να μη βρεθείς προ δυσάρεστης έκπληξης (χτύπημα κάτω απ’ τη ζώνη και επί προσωπικού), πρέπει να διασφαλίσεις ότι ο άλλος είναι σε θέση να απαντήσει στο ίδιο επίπεδο με το δικό σου ή και σε ανώτερο. Αλλιώς, ανακατεύεσαι με τα πίτουρα και μοιραία σε τρώνε οι κότες. Και δε φταίνε οι δεύτερες…

2.Όποιος θέλει να κάνει σάτιρα τα βάζει εξ ορισμού με την εξουσία. Την πραγματική εξουσία. Φαντάζεστε τον Αριστοφάνη (που τόσο συχνά αναφέρουν το όνομά του επί ματαίω) να καταδέχεται να τα βάλει με τα τηλεταλέντα της εποχής του? Είμαι σίγουρη ότι αν ζούσε σήμερα, με επιχειρηματίες θα τα ‘βαζε και μόνο. Α, και με τους υπεύθυνους για τα Νόμπελ Ειρήνης!! Η σάτιρα είναι επικίνδυνο άθλημα…

3. Δεν μπορεί να βάζεις κάποιον που ξέρει πέντε ελληνικά να σχολιάζει (επί της γνώσης των ελληνικών) αυτόν που ξέρει επτά. Ούτε καν αυτόν που ξέρει τέσσερα. Το αποτέλεσμα είναι απλώς γελοίο και η απόπειρα για χιούμορ γίνεται έκφραση κακίας και απόδειξη συμπλεγμάτων. Το χιούμορ είναι εξίσου δύσκολο με τη σάτιρα. Και δεν μπορείς να το κάνεις σε καθημερινή βάση ακόμα κι αν ξέρεις χίλια ελληνικά.

Μαρίνα Ψιλούτσικου
Μέλος της Επιτροπής Ερευνών του Ινστιτούτου Επικοινωνίας
Λέκτορας ΠΔ 407, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών