Επειδή το θέμα λαμβάνει τραγικά μεγάλες διαστάσεις και παύει να είναι αστείο (όχι ότι η πραγματική σάτιρα μπορεί ποτέ να είναι οτιδήποτε παρά σοβαρότατο θέμα), τρεις παρατηρήσεις έχω να κάνω.
1. Ο αείμνηστος Oscar, που τα ΄χε ζήσει στο πετσί του αυτά, έλεγε ότι διαλέγει τους εχθρούς του με βάση τη νοημοσύνη τους. Αν αποφασίσεις να σατιρίσεις κάποιον, θα πρέπει να περιμένεις κάποιου είδους απάντηση (κι η σιωπή, απάντηση είναι). Για να μη βρεθείς προ δυσάρεστης έκπληξης (χτύπημα κάτω απ’ τη ζώνη και επί προσωπικού), πρέπει να διασφαλίσεις ότι ο άλλος είναι σε θέση να απαντήσει στο ίδιο επίπεδο με το δικό σου ή και σε ανώτερο. Αλλιώς, ανακατεύεσαι με τα πίτουρα και μοιραία σε τρώνε οι κότες. Και δε φταίνε οι δεύτερες…
2.Όποιος θέλει να κάνει σάτιρα τα βάζει εξ ορισμού με την εξουσία. Την πραγματική εξουσία. Φαντάζεστε τον Αριστοφάνη (που τόσο συχνά αναφέρουν το όνομά του επί ματαίω) να καταδέχεται να τα βάλει με τα τηλεταλέντα της εποχής του? Είμαι σίγουρη ότι αν ζούσε σήμερα, με επιχειρηματίες θα τα ‘βαζε και μόνο. Α, και με τους υπεύθυνους για τα Νόμπελ Ειρήνης!! Η σάτιρα είναι επικίνδυνο άθλημα…
3. Δεν μπορεί να βάζεις κάποιον που ξέρει πέντε ελληνικά να σχολιάζει (επί της γνώσης των ελληνικών) αυτόν που ξέρει επτά. Ούτε καν αυτόν που ξέρει τέσσερα. Το αποτέλεσμα είναι απλώς γελοίο και η απόπειρα για χιούμορ γίνεται έκφραση κακίας και απόδειξη συμπλεγμάτων. Το χιούμορ είναι εξίσου δύσκολο με τη σάτιρα. Και δεν μπορείς να το κάνεις σε καθημερινή βάση ακόμα κι αν ξέρεις χίλια ελληνικά.
Μέλος της Επιτροπής Ερευνών του Ινστιτούτου Επικοινωνίας
Λέκτορας ΠΔ 407, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σας παρακαλούμε να κάνετε επώνυμα σχόλια.