Όπου και να στρέψω το βλέμμα μου αντικρίζω διαφημίσεις για την υπεύθυνη δράση των επιχειρήσεων και το πόσο πολύ νοιάζονται για τον συνάνθρωπο, την κοινωνία, το περιβάλλον και για ό,τι άλλο τέλος πάντων οφείλει να νοιάζεται μια καθώς πρέπει επιχείρηση. Θα μου πείτε «δικαίωμά της»… ο καθένας νοιάζεται και διαφημίζεται για ό,τι θέλει. Δεν θα διαφωνήσω, έτσι είναι. Ξυπνάει μια μέρα ο ιδιοκτήτης μιας φαρμακοβιομηχανίας και λέει «από αύριο, το τάδε best selling φάρμακο για την καρδιά θα διανέμεται σε όλους τους συνταξιούχους δωρεάν». Και για την υστεροφημία του, το δημοσιοποιεί… Μαγκιά του. Και μπράβο του! Και ας μην τον πούμε ‘φιλάνθρωπο’, που είναι λίγο μπανάλ,… ας τον πούμε κοινωνικά υπεύθυνο! Το δέχομαι.
Συγχωρήστε με αν δεν είμαι πλήρως ενημερωμένη, αλλά αντίστοιχο με το φυσικά υποθετικό μου παράδειγμα, δεν έχω συναντήσει στην πραγματική ζωή. Αντιθέτως, το μόνο που συνεχώς βλέπω και ακούω είναι επιχειρήσεις να μου ζητάνε να αγοράσω τα προϊόντα τους (υπερτιμημένα πολλές φορές) και να μου υπόσχονται ότι ένα μέρος (αδιευκρίνιστο πολλές φορές) θα δοθεί υπέρ κάποιου ευγενούς σκοπού (Πότε? Πού? Πώς? …αδιευκρίνιστο). Ή ακόμα χειρότερα (ίσως), να στήνουν κάποιο είδος κουμπαρά στα σημεία πώλησης που διαθέτουν και να με παροτρύνουν να συμβάλω με τον οβολό μου στο γέμισμά του. Υπέρ κάποιου ευγενούς σκοπού πάντα.
Το κορυφαίο το διάβασα πολύ πρόσφατα. «Εταιρεία παραγωγής και εμπορίας αναψυκτικών θα διαθέσει δύο νέους κωδικούς στην αγορά και μέρος των εσόδων που θα προέλθουν απ’ την πώλησή τους θα δοθούν στους πυροπαθείς.» Εξυπνότερο λανσάρισμα προϊόντος δεν έχω δει. Υποκλίνομαι! Στα ελληνικά που μιλάτε, όμως, είναι τώρα αυτό κοινωνική υπευθυνότητα???? Γιατί, αν είναι, εγώ θα γίνω η μεγαλύτερη ευεργέτης πάσης φύσεως αναξιοπαθούντων παγκοσμίως και όλων των εποχών. Τι πρόβλημα υπάρχει, να το λύσω… άμεσα. Να φτιάξω μια λίστα με τις ανάγκες του τόπου, να προτείνω τις λύσεις για την κάλυψή τους, να μου δώσετε τα χρήματα, να σώσω τον κόσμο. Αν το θέμα είναι η ανάληψη της πρωτοβουλίας, θα θυσιαστώ. Και υπόσχομαι να οργανώνω και glamorous parties για να παρουσιάζω (με την αρμόζουσα σεμνότητα πάντα) το μεγαλείο της ψυχής μου!
Ειλικρινά, αυτά γίνονται και κολάζομαι, άγιες μέρες (και τις υπόλοιπες δηλαδή). Των Δημοσίων Σχέσεων δεν είμαι… υποθέτω ούτε και οι εμπνευστές των παραπάνω. Πάντως, λυπηθείτε μας… (ως καταναλώτρια μιλάω). Τα ‘λεγα και στους αγαπητούς συναδέλφους όταν παρουσιάζονταν η έρευνα για την ΕΚΕ απ’ το Ινστιτούτο. Δεν γίνεται μνημόσυνο με ξένα κόλυβα. Ο καθένας πρέπει να έχει τα δικά του… Αφενός. Αφετέρου, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι κοινωνικά υπεύθυνες επιχειρήσεις πρέπει να θεωρούνται εκείνες που δίνουν λεφτά στους πλημμυροπαθείς και σε άλλες ομάδες του πληθυσμού που έχουν ανάγκη. Είναι αλλουνού δουλειά αυτό.. (Θα πω και για την πολιτεία σε άλλο post, δεν είναι της παρούσης). Η δουλειά των επιχειρήσεων είναι να παράγουν ασφαλή για τους καταναλωτές προϊόντα, να μην επιβαρύνουν την κοινωνία και το περιβάλλον με εξωτερικά κόστη, να φροντίζουν (στο πλαίσιο του καπιταλισμού, εντάξει) να αμείβουν αξιοπρεπώς και δίκαια τους εργαζομένους και να αποδίδουν τα ανάλογα στην εφορία και στο ΙΚΑ. Κι αυτό μπορούν να το δημοσιοποιούν, δεν έχω αντίρρηση. Κι αν μετά από όλα αυτά έχουν διάθεση και χρήμα για χορηγίες, εντάξει, να τις κάνουν κι αυτές. Εκτός κι αν τα πρώτα είναι απολύτως αυτονόητα και η προβολή τους θα ήταν έως προσβλητική. Να το συζητήσουμε….
Μπορεί να διαφωνήσετε μαζί μου, αλλά εκείνο με τη γυναίκα του Καίσαρα εγώ το ‘χω καταλάβει αλλιώς. Φοβού αυτή που διατυμπανίζει την τιμιότητά της. Η πραγματικά τίμια συνήθως δεν πολυασχολείται!
Καλά και κοινωνικά υπεύθυνα Χριστούγεννα.
Μαρίνα Ψιλούτσικου
Μέλος της Επιτροπής Ερευνών του Ινστιτούτου Επικοινωνίας
Λέκτορας, Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
